همه شب دست به دامان خدا تا سحرم
که خدا از تو خبر دارد و من بی خبرم
رفتی و هیچ نگفتی که چه در سر داری
رفتی و هیچ ندیدی که چه آمد به سرم
گرمی طبعم از آن است که دل سوخته ام
سرخی رویم از این است که خونین جگرم
کار عشق است نمازِ من اگر کامل نیست
آخر آن گاه که در یاد توام در سفرم
ای که در آینه هر روز به خود می نگری!
من از آیینه به دیدار تو شایسته ترم
عهد بستم که تحمل کنم این دوری را
عهد بستم ولی از عهد خودم می گذرم
مثل ابری شده ام؛ دربه درِ شهربه شهر
وای از آن دم که به شیراز بیفتد گذرم